Muziek is kunst, en kunst is iets waar creativiteit en originaliteit steeds weer tot  bloei zouden moeten komen. Dat deed het ook in den beginne, totdat eind jaren ’60 mensen met geld de muziek als kans zagen grote winsten te maken. Tot die tijd was muziek geweest wat het zou moeten zijn, iets waar men zijn of haar creatieve ei in kwijt kon en wat dan toevallig ook nog ‘s mooi gevonden werd door luisteraars van de radio. Na ’67, zeg maar de tijd rond Woodstock werd muziek veelal een project, een winstgevend project van enkele multinationals. Zij gingen bepalen wat de mensen leuk moesten vinden en zij namen daarbij geen risico’s, ieder project moest vele miljoenen opleveren. De markt werd beheerst, dmv reclamecampagnes en voorgeprogrammeerde sensationele acts. Er werd geen geld gestoken in nieuw, onbekend talent, want dat was een nodeloos risico, ze beheersten de markt echter al. Pink Floyd, The Rolling Stones, Queen, Michael Jackson, Madonna, al hun nieuwe albums werden sensationeel gebracht, met een groot media-offensief. Men moest het wel kopen, want er was weinig anders, zelfs de zogenaamde alternatieve acts kwamen uit de denktank van een multinational. Van wereldberoemd tot zogenaamd onbekend, alles werd beheerst en gestuurd door grote platenbedrijven, het aanbod werd precies aangepast aan de door hen ingeschatte vraag. Ze hadden het zelden mis, dat kon ook bijna niet, want alles was onder controle, ook het publiek en dus kwam vrijwel iedere verkochte LP bij hen vandaan.
                                                                                            
Totdat internet verscheen en steeds populairder werd. Bands en eenlingen waren niet meer afhankelijk van een platencontract om hun geluid de wereld in te sturen, iedereen kon zijn clip of geluid op internet zetten. MySpace, Youtube, noem maar op, er ontstond een geweldige wildgroei aan nieuwe talenten, die deze keer niet uit de koker van een multinational kwamen. De grote jongens verloren hun controle, er flopte opeens wel ’s een nieuw project, omdat de mensen niet meer gebonden waren aan hun creatieve producten. Was het aanbod van nieuwe muziek tot zo’n 15 jaar geleden redelijk beperkt, het is momenteel niet meer bij te houden wat er allemaal verschijnt op CD, de luisteraar is nu weer veel vrijer in zijn of haar keuze. De luisteraar bepaalt weer wat goed, slecht of origineel is.

Bij alle ellende voor de grote platenbonzen kwam als klap op de vuurpijl het downloaden. Daar hebben die kleine bands, kleine bedrijven en eenlingen toch ook last van zou je zeggen? Nee, die hebben daar weinig op tegen, het zijn de multinationals die daar het meest van balen. Hun verkoop lijdt eronder, zeggen ze, maar die zou toch al behoorlijk minder zijn, omdat ze door internet de controle op de markt zijn kwijtgeraakt. Het door mensen aan muziek uit te geven bedrag moeten ze nu delen met mensen wiens creativiteit zij niet onder contract hebben. Het gaat die bedrijven niet om de bescherming van de artiesten, zelfs niet van die artiesten die ze zelf onder contract hebben, zij willen de controle op markt en deze zeer winstgevende bedrijfstak terug. Die onbekende bands, zangers en zangeressen hebben niet zoveel tegen downloaden en internet, zij hebben hun succes en bekendheid namelijk aan dit nieuwe fenomeen te danken. Ook de kleinere CD-winkels met een uitgebreider assortiment hoor je niet klagen, hun verkoopcijfers stijgen. CD-winkels die alleen het door de grote platenbazen voorgekauwde assortiment verkopen, die hebben een krimp in de winst. Een band uit Emmer-Compascuum of Ooststellingwerf waar nu nog niemand van gehoord heeft kan morgenavond via Youtube wereldberoemd zijn. De muziek en creativiteit van eenieder kan tegenwoordig door internet weer succesvol zijn zonder onder contract te staan bij een multinational. De muziek is weer net als vroeger van de mensen.